typrozafie

Van mijn typografiedocent aan de Marmara Universiteit heb ik de opdracht gekregen om een gedicht te typograferen. Ik heb gekozen voor een fragment van het gedicht 'Zie mij' van Ted van Lieshout.
De letters manoeuvreren over het papier zonder dat het de aandacht schijnt te vangen van het beeld; een dame met haar neus in de lucht. De kleur refereert aan de Nederlandse uitdrukking 'een blauwtje lopen' en is bewust niet erg krachtig neergezet omdat de schrijver of spreker van de woorden een onopvallende rol lijkt te spelen.






















Zie mij

In het jaar nu na mij kom jij voorbij
en de tijd staat stil om je te vangen
in het ogenblik, dit korte levenlang:
jou zien,
en ademloos beseffen dat je bestaat;
ik had alleen maar een vermoeden.
Merk,
weet dat ik er ook ben. Ik dwing je
met mijn blik om te erkennen.
Kijk me aan. Of sla je ogen neer.
Kijk gerust langs me heen.
Ook me ontwijken
is bewijs dat je mij hebt gezien

Warhola

Voor de twee-wekelijkse opdracht van Frank. Affiche voor de tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam.

screenshots 02

Op het programma van vandaag stond een bezoek aan Cagla's huis. Ze woont bij haar ouders. Haar moeder zou aanwezig zijn en ik kon van de gelegenheid gebruik maken om ook haar te interviewen. Wat wilde ik van haar weten?
Cagla's moeder kon mij natuurlijk vertellen over haar oudste dochter maar niet minder belangrijk, ook over de situatie in Turkije tijdens de levensjaren van Cagla. Ze is namelijk erg politiek geëngageerd. Ik ben natuurlijk helemaal geen journalist. Daarom heb ik gisteravond even wat research gedaan over hoe ik het beste een interview kan afleggen.

Cagla diende als tolk. Ik vind het verschrikkelijk jammer dat ik haar gezicht niet heb vastgelegd toen haar moeder vertelde dat zij en haar man teleurgesteld waren in Cagla. Na het interview met haar moeder heeft Cagla mij foto's laten zien.

Ik ben tevreden. Hoewel er talloze reacties waren die niet op de camera staan heb ik toch het idee dat ik veel informatie heb verzameld wat belangrijk is voor de docu. Nog een paar dagen en ik heb alles wat ik nodig heb. Natuurlijk zal er een moment komen dat ik vrolijk zit te editten en erachter kom dat ik een toch wel cruciaal moment niet heb vastgelegd maar zo zij het. Ze zeggen het: je kunt niet alles hebben.

I killed Odilo

I attached a song to time and place
It brings me back to early spring
one moment
didn’t know so much could change
I killed a man, can’t let him sing

he stole my words, outspoke them better
why didn’t I come up with that?
He says you can’t but I disagree
just keep on losing till there’s nothing left

two allready left my life
consider this goodbye they said
and when they closed the door behind them
they left Odilo for dead

ritueel

Waarom komen we toch steeds op ideeën als we op het toilet zitten of wanneer we onder de douche staan? Ik denk dat het komt omdat we een bepaald ritueel ondergaan. Tijdens dat ritueel van zitten, toiletpapier pakken (twee, drie of meer velletjes) wachten, of het ritueel van de temperatuur van het water voelen, onder de douche stappen, eerst je haar wassen, dan je gezicht, je lichaam en even onder een hete straal staan; tijdens dat ritueel hebben onze hersenen de tijd om zijn gang te gaan. We hoeven namelijk niet bij de handelingen na te denken. Het geeft onze geest vrijbaan om te dromen, dagdromen met een zekere alertheid.
Hetzelfde gebeurde toen we nog aan de telefoon zaten (nu lopen we aan de telefoon). De kleine tekeningetjes die we maakten groeiden uit tot waanzinnige ideeën. Rituelen worden alsmaar schaarser met een afname van religieuzen. Ik zou wel de laatste persoon zijn om te zeggen dat we met z'n allen weer in god moeten gaan geloven maar een bepaalde toewijding zou ons niet misstaan. Ik geef mijn toewijding aan ontwerpen. Nu zoek ik nog een ritueel.

1 minute Istanbul

Scriptie

En toen kwam het tot mij. Beeldopvoeding. In hoeverre zijn ontwerpers in staat, of zelfs verplicht om de beeldconsument op te voeden.
In een tijd waarin de burger door cultuurverlammende entertainment zoet wordt gehouden voel ik me als beeldmaker enigzins verantwoordelijk. Documentaires als Zeitgeist en Outfoxed inspireren mij. Ik ben op zoek gegaan met de vraag of hier genoeg informatie over te vinden valt. Ik strandde bij de website maxbruinsma.nl. Bij texts kwam ik bij het kopje:

First Things First 2000
designers, use your skills for worthy causes!

'designers (...) apply their skill and imagination to sell dog biscuits, designer coffee, diamonds, detergents, hair gel, cigarettes, credit cards, sneakers, butt toners, light beer and heavy-duty recreational vehicles. Commercial work has always paid the bills, but many graphic designers have now let it become, in large measure, what graphic designers do.'

Omdat ik zelf ook een verwende en onverschillige consument dreigde te worden zette ik mij af van het idee dat een ontwerp zo duidelijk moet communiceren als mogelijk is. Ik wil ontwerpen maken voor kritische consumenten die op zoek gaan naar wat zij willen en niet alles aannemen wat hen toekomt. 'Als je het niet begrijpt, is het niet voor jou bedoelt' als ik zo vrij mag zijn om mijzelf uit m'n vroegere raplyrics te quoten.

De tijd is aangebroken om onze ogen te openen en niet langer in een waan te leven. Je merkt het. Meer en meer mensen zetten hun vraagtekens bij de huidige maatschappij. Reclame- en programmamakers worden hierdoor aggressiever en doen er alles aan om je producten aan te smeren die je niet nodig hebt. Hier kan ik bijzonder kwaad om worden.

Ik zal in de komende weken een duidelijke vraagstelling moeten formuleren. Van daaruit kan ik een inhoudsopgave en opzet maken en beginnen met research.

Project Docu

Na een korte onderbreking vanwege mijn keelontsteking ben ik weer met Çağla opgetrokken. Vrijdag moest ze naar de drukker. Ze gaat een roman insturen voor een competitie.



















Çağla moest ook haar huiswerk maken. Ze zit in haar eindexamenjaar maar krijgt opdrachten die je eerder voor het tweede jaar zou verwachten. Ze moet macro- en micro-opnamen maken van onder andere dieren. Ze wilde eigenlijk niet dat ik het zou filmen maar het is natuurlijk onderdeel van haar leven.












Dinsdag ga ik met haar mee naar de school waar ze lesgeeft. We gaan nog naar haar huis en daar wil ik ook haar moeder vragen over hoe Çağla is. Ze heeft veel ruzie met haar moeder dus ik ben benieuwd hoe dat gaat. Çağla moet tevens voor school foto's maken van demonstraties. En we gaan een vriend van haar bezoeken waar ze eens foto's van heeft gemaakt. Dit alles binnen de vier weken dat ik nog in Istanbul ben.

Op de uni

Maar wat gebeurt er nu eigenlijk op de universiteit van Marmara? Naast het in gesprek raken met slecht Engels sprekende maar zeer vriendelijke studenten volg ik nu nog twee vakken. Typografie op maandag en interactieve media op donderdag.

In de les typografie zijn er twee projecten gaande: Een gedicht typograferen en een liefdesbrief. Het gedicht hoop ik voor 17 december af te ronden. De liefdesbrief loopt langer door en zal worden tentoongestelt in het voorjaar. Door middel van emails zal ik het project blijven volgen zodat ook mijn brief getoond wordt.

Afgelopen maandag had ik de opdracht gekregen om een kort gedicht vorm te geven (welke eerst vanuit het Turks vertaald werd naar het Engels en later door mij naar het Nederlands).






















In de les interactieve media ben ik bezig met een website voor Çağla Cömert. Zij is tevens mijn onderwerp voor de documentaire. Het wordt een simpele website met een introductie waarbij ik videomateriaal ga gebruiken. Het woordmerk wat ik eerder heb laten zien wordt hierin verwerkt. Deze opdracht loopt tot eind januari en zal ook vanuit Nederland worden afgerond.

Het korte leven

Uit de recensie van Hans Bouman voor De Volkskrant.

Het boek vertelt het verhaal van Oscar, een jongeman van Dominicaanse komaf die opgroeit in de troosteloze voorsteden van Paterson, New Jersey. De Latijns-Amerikaanse cultuur waarin Oscar wortelt, vereist van mannen een macho-uitstraling en -optreden, maar helaas is dat voor hem wat hoog gegrepen. Weliswaar wordt hij voortdurend verliefd en is hij in zijn fantasieën de heldhaftigheid zelve, maar in werkelijkheid is hij een moddervette, zweterige, door jeugdpuistjes en zure oprispingen geteisterde nerd.‘Meisjes lagen verder buiten zijn bereik dan Jupiter. Hij was een kruk in elke sport, sloeg zelfs met domino een modderfiguur, en dansen kon hij al helemaal niet. En het ergst van alles: hij zag er niet uit. Droeg een monsterlijke uilenbril (zijn ‘chickverschrikker’ zeiden Al en Miggs, de enige jongens die met hem wilden optrekken).’

Ter compensatie van zijn gebrek aan succes in de alledaagse werkelijkheid concentreert Oscar zich op de alternatieve realiteit van het lezen. Vooral fantasy en sciencefiction hebben zijn voorkeur. Binnen de kortste keren spreekt en schrijft hij zowel het Sindarijns en het Quenya van Tolkien als het Chakobsa van Herbert, weet hij alles van het Marvel-stripboekuniversum en is hij een kei in rollenspelen als Dungeons & Dragons. Maar uiteraard maakt dit alles hem voor zijn vrouwelijke leeftijdgenoten alleen maar onaantrekkelijker. Gaat deze weinig veelbelovende held desondanks een weliswaar kort maar evengoed wonderbaarleven leiden?

Het is duidelijk dat Díaz in zijn boek niet alleen een onderhoudend verhaal wil vertellen, maar ook een politiek statement wil maken. Al op de eerste bladzijden lezen we over de fukú americanus, de ‘Doem van de Nieuwe Wereld’. Het is een vloek van Afrikaanse oorsprong, meegevoerd op het gekerm van slaven in de scheepsruimen en door de ‘Ontdekker van de Nieuwe Wereld’ naar Amerika gebracht. Daar werd de ‘grote zeevaarder’ – Columbus uiteraard – niet alleen de brenger maar ook het eerste slachtoffer van de vloek: hij stierf onder erbarmelijke omstandigheden aan syfilis. Ook de moord op John F. Kennedy, de aanslagen van 11 september en andere Amerikaanse rampen zouden het gevolg zijn van de fukú, aldus het Dominicaanse volksgeloof.

Klik hier voor de volledige recensie.

Slecht idee

Na 90 dagen verloopt een toeristenvisum. Dat wist ik. En dat zou afgelopen week gebeuren. Ik moest dus het land uit anders zou ik een boete riskeren waarvan de hoogte niet bekend is. Dus om het zekere voor het onzekere te nemen stapte ik afgelopen woensdag op de bus naar Edırne, zo'n 230 km ten noorden van Istanbul vlakbij de Griekse en Bulgaarse grens. Op internet had ik al gelezen dat je een toeristenvisum eigenlijk niet mag verlengen op de manier zoals ik dat wilde doen en dat je behoorlijk wat gezeik kan krijgen als je niet minimaal 24 uur aan de andere kant verblijft. Ik gokte er maar op. Ik had aanwijzingen uit de Lonely Planet opgevolgd dus de reis ernaartoe was niet lastig. Eenmaal gesettled in de bus zag ik in de stoel schuin voor me een vrouw die de krant opensloeg. Nu is mijn Turks niet zo goed dat ik kon lezen wat er stond maar de naam Edırne met daarbij een foto van met water ondergelopen straten zei genoeg. Ik had een slechte dag uitgekozen om de grens over te steken.

Ik kwam aan in Edırne en het was vergeleken met Istanbul prachtig weer. Geen water te bekennen. Op de kaart kon ik zien dat een wandeling naar de Griekse grens prima te doen zou zijn als de brug over de rivier niet lager was dan de waterstand. Het had wel degelijk geregend de afgelopen dagen. Griekenland was buiten mijn bereik. Dan Bulgarije. Niet per voet te doen maar een taksichauffeur legde me uit dat ik een minibus kon nemen. Goed. Ik nam 'm, stapte uit aan de grens en liep vol goede moed naar de grensovergang. 'Waar ga jij naartoe?' vroeg de Douaneman mij. Ik antwoordde dat ik naar Bulgarije wilde. 'Bulgarije is dicht' dus ik moest maar teruggaan waar ik vandaan kwam. Gloeiende reetkevers! Ik had het idee dat het een lange dag zou worden. Ik gaf niet op. Samen met een klein oud vrouwtje stond ik te wachten totdat de volgende minibus ons weer terug naar Edırne kon brengen. Ze legde me uit dat ik vanuit Edırne een taksi kon nemen naar Hamzabeyli zo'n 50 km met de auto. Zal wel een duur geintje worden dacht ik maar goed; ik moest en zou het deze dag geregeld hebben.

Selçuk de taksichauffeur was 'zo vriendelijk' om mij naar de grens te brengen voor 50 YTL (zo'n 35 Euro). Aangekomen bij de grens vroeg ik in m'n beste Turks of hij een half uur op me wilde wachten zodat hij me voor nogmaals 50 YTL terug kon brengen. Dat wilde hij wel.
Nu had ik geluk. De eerste douanebeambte vroeg me waar mijn auto was. Het zal er ook wel gek hebben uitgezien; een voetganger tussen vrachtauto's. 'You are going back to Turkey, right?' zei hij met een lach op z'n gezicht. Hij had denk ik net z'n Cup'a Soup gehad want mijn Bulgaarse stempel staat nu in m'n paspoort. Ik was op de helft. Op het moment dat ik terug wilde naar Turkije na 10 minuten van Bulgarije te hebben genoten hield een man zonder lach op zijn gezicht mij tegen. 'You're not going back to Turkey, you're going to Bulgary!'. Met de smoes dat ik belangrijke documenten was vergeten (hij wist ook wel beter maar z'n Cup'a Soup dreigde koud te worden) liet hij me gaan. Nu nog een Turkse stempel en ik kon weer terug naar Istanbul. Volgens mij was de inmiddels achtste douanebeambte die ik moest gaan ontmoeten niet echt snugger. Hij keek niet naar de Bulgaarse stempel waar dezelfde datum opstond als de joekeloeres grote kalender voor z'n neus. Nu had ik opnieuw een Turkse stempel in m'n paspoort waarmee ik de rest van de korte tijd dat ik nog in Istanbul ben legaal kan doorbrengen. Filmpje in de bus en thuis een lekker biertje. Geen slecht idee.

Klik hier voor het artikel van de BBC over het ondergelopen Edırne.

Drugs

Nu weet ik weer hoe erg het is om mijn hoofd niet te kunnen gebruiken. De afgelopen dagen heb ik in bed doorgebracht. Marijn was op bezoek, een vriendin van mij uit Amsterdam. Het was haar vakantie. Little did she know dat ze Istanbul grotendeels solo moest ontdekken. De eerste dagen van haar verblijf heeft ze me nog weten mee te slepen maar na zaterdag stond ik voor de keuze: thuisblijven of sterven. Dinsdag ben ik op vele verzoek naar de schooldokter geweest. Ik had koorts en een keelontsteking en moest aan de antibiotica. Nu hebben ze het volgens mij via de verzekering van een ander laten lopen omdat het anders te veel gedoe zou zijn. Prima.
Ik had binnen
twee uur
mijn drugs.
En die sloegen gelukkig snel aan. Mijn hoofd begon langzaam weer te werken. En ik had de drang om iets creatiefs te doen. Even iets nieuws. Ik stuitte op de blog van Frank en mijn vingers begonnen te jeuken. Heerlijk. Tweewekelijkse opdracht. Maak een poster voor de band Tunng. Aan de slag.
Na kort wat research (lees: beknopte beschrijvingen lezen over de band) opende ik met verkeerde informatie Photoshop (het enige bruikbare programma op deze grafkist waarmee ik dolgelukkig ben dat ik hem gebruiken kan).

Nee. Tunng is geen electroband die je laat swingen onder invloed van GHB. Tunng is folk. Jammer want ik vond 'm wel lekker. Ik op zoek naar wat folk is (Googleplaatjes zoeken: folk). Oké, ik zou een slechte ontwerper zijn als ik niet even een paar albums van Tunng naar beneden zou laden. Rustig. Beetje Zero 7-achtig. Moderne folk. Hier kan ik wel wat mee.

























Eén van de eerste plaatjes die ik vond was van folk-embrodery. Borduurwerk. Dat is folk. Daar is het beeld van de poster van afgeleid. Met de kleuren wil ik het niet te suf maken. Ik denk dat het wel bij de band past al lijkt het niet op eerder artwork wat voor de band is gemaakt, maar dat boeit natuurlijk niet. Bij deze mijn bijdrage aan de tweewekelijkse opdracht.

Çağla's webzijde

Voor de interactive media les (waar ik mij ook voor heb ingeschreven) heb ik zoals eerder vermeldt de opdracht gekregen om een website te maken. Daarvoor moet ik een logo ontwerpen. In eerste instantie wilde ik Çağla neerzetten als een straatkatje. Ik dacht dat past wel bij haar. Later bedacht ik mij dat ik beter een woordmerk kan ontwerpen en al het beeld aan haar overlaten (ze is immers fotografe). Ik ben begonnen met iets wat ik graag mag doen: Lettermetselen. Passen en meten en lekker miereneuken, kijken welke vormen ontstaan als ik bepaalde letters combineer.

Divided II

Afgelopen maandag heb ik wat werk besproken met Mehmet Ali (typografie). Ondanks zijn beperkte engels heb ik toch het idee dat het hem wel aansprak. Zelf vond ik dat het een beetje ging lijken op een Jean Claude van Damme actiefilm maar zijn commentaar was duidelijk:

Als ik van die aangetaste het gewicht van de letter wat verlaag krijgt het minder een actiefilmkarakter. Mehmet Ali vond deze namelijk de sterkste. Niet 'clean' zoals de anderen. Een docu is ook niet clean.

Screenshots

Ik was uitgenodigd door een stel studenten van de fotografie afdeling om hun les bij te wonen. Er was geen docent aanwezig maar de assistent-docent legde wat uit over het belichten van een onderwerp. Ik nam van de gelegenheid gebruik om even te oefenen met mijn camera, niet van op de hoogte dat ik het direct in praktijk moest brengen.

Onverwacht kwam Çağla binnenwandelen. Mooi, kan ik meteen beginnen om haar te filmen. Ze heeft me verteld dat ze niet meer gaat schrijven voor de onafhankelijke krant. Ze heeft het idee dat ze geen ruimte krijgt om te schrijven wat ze wil. Waarom dan niet minder aggressieve artikelen schrijven die misschien wel voor geld gepubliceerd worden.

'Journalism

is dead

in Turkey'

Ik heb met haar afgesproken om donderdag naar een café te gaan om te schaken. Waarschijnlijk neem ik dan een statief mee maar eigenlijk wil ik de persoonlijke interviews uit de hand schieten. Zo hoeft ze niet constant stil te zitten en heb ik meer vrijheid om bepaalde dingen te accentueren (af en toe wil ik nog wel eens een nauwe close-up nemen). De statische beelden zoals omgeving en dergelijke zal ik wel met statief schieten.

Divided

Zondag heb ik even gebrainstormd met Marloes over een goede naam voor m'n documentaire. We kwamen uit op 'Divided' en dit is waarom.

Istanbul ligt temidden van twee werelddelen. De stad zelf wordt verdeeld door de Bosporus en naar mijn mening (en die mening heb ik gevormd door met de mensen te praten die hier wonen of opgegroeid zijn) ligt die verdeeldheid gespiegeld in haar inwoners. Istanbul (en Turkije in het algemeen) voelt zich vaak buitengesloten. Men weet niet waar men thuishoort. Haar identiteit lijkt zoek. Çağla is mijns inziens een goed voorbeeld van die verdeeldheid en daarom wil ik graag haar verhaal vertellen.

Ik heb mij op de universiteit ingeschreven voor de lessen typografie. Ik heb afgesproken met de docent (Mehmet Ali) dat ik de typografie die voorkomt in de introductie van mijn docu met hem zal bespreken. Hier zijn mijn eerste ideeën die ik hem volgende week zal voorleggen.

T Shirt Design

Onlangs heb ik me voorgenomen om meer met ontwerpwedstrijden mee te doen. Er zijn zat sites te vinden die vragen om een t-shirt ontwerp of iets dergelijks. Geen grote complexe opdrachten maar simpel, snel. Dit ontwerp heb ik gemaakt voor Design is Kinky. Het is geen winnaar maar het houdt je van de straat.

Plan B?

Afgelopen week welliswaar vier keer naar school geweest. Eigenlijk maar één les gehad. Ik heb de opdracht gekregen om een website te maken. In eerste instantie voor mezelf. Ik vroeg of ik dat ook voor Çağla (mijn subject voor de docu) mocht doen, geen probleem.
Dit weekend zou ik gaan stappen met Çağla. Vrijdag stuurde ze me een sms dat het 'Bayram-tijd' is en bij haar familie bleef. Bayram betekent het einde van de ramazan (ramadan) en is een familieding. Wij kennen het als het suikerfeest.
Zaterdag sprak ik Çağla op msn. Ze vertelde dat ze de hele dag in het ziekenhuis heeft gelegen. Ze kreeg ruzie met haar familie en ze vertelde dat haar zus haar een zet gaf waardoor ze ten val kwam. Ze heeft een flinke hersenschudding opgelopen en haar nek is beschadigd. Ze weet niet wat ze moet doen. Çağla wil heel graag het huis uit maar weet niet waar ze naartoe kan.
Ik weet niet wanneer ik haar weer zie en hoe snel ze beter wordt. Egoistisch als ik ben maakte ik mij direct zorgen over de documentaire. Ik hoop dat ze er snel bovenop komt. Ik wil haar nog steeds graag documenteren want ik denk dat ze een goed verhaal heeft wat veel mensen kan boeien.

Back to school

Gisteren (2 oktober) voor het eerst naar de universiteit geweest. Zolang ik bezig blijf en mezelf blijf ontwikkelen ben ik niet bang dat ik het semester niet zal halen. Daar denken ze er anders over. 'Je zult toch wel je vakken moeten kiezen' en 'Heb je jouw project ook op een formulier staan?'.
Het lijkt wat dat betreft wel een beetje op de middelbare school. Ik vertelde dat ik het semester niet in İstanbul zal afmaken. Wenkbrauwen heb ik menigmaal de lucht in zien gaan. Ook vertelde ik dat ik mij voornamelijk wil gaan bezighouden met mijn eigen project. Özgür (mijn flatgenoot en tevens assistent op de afdeling) heeft mij geholpen zodat ik bepaalde vakken kan combineren met mijn videoportret. En als ik dan zo'n dat-komt-wel-goed-knikje krijg van een docent stelt mij dat weer een beetje gerust.
Maar het gaat hier best wel volgens het boekje. Gelukkig worden de interlinie en corpsgrootte van dat boekje naar eigen gelang aangepast.
Ik kijk uit naar de lessen die volgende week beginnen. Vooral naar cinema- en televisiongraphics. Speciaal daarvoor komt een docent van een andere faculteit. Verder is het geen bijzonder grote school. De faciliteiten zijn niet meer dan behoorlijk (magniklagen, kanibalen). Ik ben benieuwd wat de komende weken zullen brengen. Het lijkt nu pas echt te beginnen.

İstanbul skyline

Voortgang

Op een dag als deze heb ik het gevoel dat ik tijd tekort kom of ga komen. Waarom doe ik niks vandaag? Moet ik elke dag wat doen? Eigenlijk wel natuurlijk. Ik blijf vier maanden in İstanbul en er is al bijna een maand verstreken. Ik zit dus al op een kwart. Tijd om een duidelijk plan te maken.
Voor mijn afstuderen ga ik een korte documentaire maken over Çağla Cömert (circa 15 minuten). Zij is fotografe en schrijfster uit İstanbul. Tijdens mijn verblijf hier zal ik haar op de voet volgen. Om het inhoudelijk interressant te maken zal ik haar de juiste vragen moeten stellen. De docu dient naast een inzicht te geven in haar persoonlijke leven ook een portret van haar te worden die haar kan helpen zichzelf te profileren. Het wordt dus een docu met een format die voor elke willekeurige artiest kan werken.
Het tweede aspect van mijn afstuderen bevat een leader voor de docu (circa 25 seconden). De leader wordt een algemene introductie. De werktitel is 'Artist Profiles'.
Over twee weken komt Çağla terug van een korte vakantie en dan moet ik de voorbereidingen afgerond hebben.
Ik hoop hier in İstanbul een hoop voorbereidingen te kunnen treffen zodat wanneer ik terugkom genoeg basis en tijd heb om het in de juiste vorm te gieten. Nu rest mij nog de vraag:
Wat doe ik
met mijn
scriptie?!
Graag wil ik dat mijn scriptie nauw aansluit bij mijn eindexamen. Ik zit te denken aan profilering in de (toegepaste) kunstwereld. Of misschien iets abstracters zoals ritme in motion graphics. Wellicht kan televisie-ontwerp anno 2007/2008 een leerzame verdieping zijn (Jaap Drupsteen: Atatürk van de Nederlandse televisie).
Mocht iemand (wie dan ook) zich geroepen voelen zich uit te laten over dit bericht schroom dan niet. Alle hulp is meer dan welkom.

foto's

Out of Shawshank

Tijdens mijn tweede week in İstanbul ben ik de controle over mijn internetbankieren verloren alsmede mijn telefoon. Ik teer op mijn laatste centen en kan nauwelijks communiceren met het thuisfront aangezien het internetcafé in het studenten hostel op miraculeuze wijze is opgedoekt.

Maar ik zit

wel mooi

in İstanbul!

De laatste avond hebben wij (de Erasmus-studenten) het einde van de Turkse taalcursus nog even gevierd in Taksim. Opmerkelijk aan het uitgaansleven hier is dat bijna alles op de dakterrassen wordt gehouden. Zo hadden we een mooi uitzicht over İstanbul.

Het deed mij een enorme deugd te weten dat ik mijn laatste nacht in Shawshank Dormitory (lees: het studentenhostel) heb doorgebracht.

Gisteren (15 september) heb ik de bus gepakt naar mijn nieuwe onderkomen. Vanaf het busstation in Kadiköy met een taxi naar Acıbadem. Acıbadem is een rustige en goed onderhouden wijk in het Aziatische gedeelte van İstanbul. Hier vind je niet zoveel toeristen en meer jonge mensen dan in het Europese gedeelte vanwege de vele universiteiten.
Ferit (1 van mijn flatgenoten) heette me welkom, liet het appartement zien en ik kon direct gebruik maken van zijn computer om een e-mail te versturen. Vandaag (16 september) heb ik mijn andere flatgenoot ontmoet. Özgür Aktas (http://designerfree.deviantart.com/) studeert ook grafisch ontwerpen en werkt momenteel aan een affiche voor een tentoonstelling. We hebben even gepraat over de turkse cultuur. İstanbul is erg duur om in te leven. En de verschillen tussen arm en rijk zijn enorm.

''You can see a streetkid
selling paper towels to a
man in a Ferrari''