Slecht idee

Na 90 dagen verloopt een toeristenvisum. Dat wist ik. En dat zou afgelopen week gebeuren. Ik moest dus het land uit anders zou ik een boete riskeren waarvan de hoogte niet bekend is. Dus om het zekere voor het onzekere te nemen stapte ik afgelopen woensdag op de bus naar Edırne, zo'n 230 km ten noorden van Istanbul vlakbij de Griekse en Bulgaarse grens. Op internet had ik al gelezen dat je een toeristenvisum eigenlijk niet mag verlengen op de manier zoals ik dat wilde doen en dat je behoorlijk wat gezeik kan krijgen als je niet minimaal 24 uur aan de andere kant verblijft. Ik gokte er maar op. Ik had aanwijzingen uit de Lonely Planet opgevolgd dus de reis ernaartoe was niet lastig. Eenmaal gesettled in de bus zag ik in de stoel schuin voor me een vrouw die de krant opensloeg. Nu is mijn Turks niet zo goed dat ik kon lezen wat er stond maar de naam Edırne met daarbij een foto van met water ondergelopen straten zei genoeg. Ik had een slechte dag uitgekozen om de grens over te steken.

Ik kwam aan in Edırne en het was vergeleken met Istanbul prachtig weer. Geen water te bekennen. Op de kaart kon ik zien dat een wandeling naar de Griekse grens prima te doen zou zijn als de brug over de rivier niet lager was dan de waterstand. Het had wel degelijk geregend de afgelopen dagen. Griekenland was buiten mijn bereik. Dan Bulgarije. Niet per voet te doen maar een taksichauffeur legde me uit dat ik een minibus kon nemen. Goed. Ik nam 'm, stapte uit aan de grens en liep vol goede moed naar de grensovergang. 'Waar ga jij naartoe?' vroeg de Douaneman mij. Ik antwoordde dat ik naar Bulgarije wilde. 'Bulgarije is dicht' dus ik moest maar teruggaan waar ik vandaan kwam. Gloeiende reetkevers! Ik had het idee dat het een lange dag zou worden. Ik gaf niet op. Samen met een klein oud vrouwtje stond ik te wachten totdat de volgende minibus ons weer terug naar Edırne kon brengen. Ze legde me uit dat ik vanuit Edırne een taksi kon nemen naar Hamzabeyli zo'n 50 km met de auto. Zal wel een duur geintje worden dacht ik maar goed; ik moest en zou het deze dag geregeld hebben.

Selçuk de taksichauffeur was 'zo vriendelijk' om mij naar de grens te brengen voor 50 YTL (zo'n 35 Euro). Aangekomen bij de grens vroeg ik in m'n beste Turks of hij een half uur op me wilde wachten zodat hij me voor nogmaals 50 YTL terug kon brengen. Dat wilde hij wel.
Nu had ik geluk. De eerste douanebeambte vroeg me waar mijn auto was. Het zal er ook wel gek hebben uitgezien; een voetganger tussen vrachtauto's. 'You are going back to Turkey, right?' zei hij met een lach op z'n gezicht. Hij had denk ik net z'n Cup'a Soup gehad want mijn Bulgaarse stempel staat nu in m'n paspoort. Ik was op de helft. Op het moment dat ik terug wilde naar Turkije na 10 minuten van Bulgarije te hebben genoten hield een man zonder lach op zijn gezicht mij tegen. 'You're not going back to Turkey, you're going to Bulgary!'. Met de smoes dat ik belangrijke documenten was vergeten (hij wist ook wel beter maar z'n Cup'a Soup dreigde koud te worden) liet hij me gaan. Nu nog een Turkse stempel en ik kon weer terug naar Istanbul. Volgens mij was de inmiddels achtste douanebeambte die ik moest gaan ontmoeten niet echt snugger. Hij keek niet naar de Bulgaarse stempel waar dezelfde datum opstond als de joekeloeres grote kalender voor z'n neus. Nu had ik opnieuw een Turkse stempel in m'n paspoort waarmee ik de rest van de korte tijd dat ik nog in Istanbul ben legaal kan doorbrengen. Filmpje in de bus en thuis een lekker biertje. Geen slecht idee.

Klik hier voor het artikel van de BBC over het ondergelopen Edırne.