İstanbul skyline

Voortgang

Op een dag als deze heb ik het gevoel dat ik tijd tekort kom of ga komen. Waarom doe ik niks vandaag? Moet ik elke dag wat doen? Eigenlijk wel natuurlijk. Ik blijf vier maanden in İstanbul en er is al bijna een maand verstreken. Ik zit dus al op een kwart. Tijd om een duidelijk plan te maken.
Voor mijn afstuderen ga ik een korte documentaire maken over Çağla Cömert (circa 15 minuten). Zij is fotografe en schrijfster uit İstanbul. Tijdens mijn verblijf hier zal ik haar op de voet volgen. Om het inhoudelijk interressant te maken zal ik haar de juiste vragen moeten stellen. De docu dient naast een inzicht te geven in haar persoonlijke leven ook een portret van haar te worden die haar kan helpen zichzelf te profileren. Het wordt dus een docu met een format die voor elke willekeurige artiest kan werken.
Het tweede aspect van mijn afstuderen bevat een leader voor de docu (circa 25 seconden). De leader wordt een algemene introductie. De werktitel is 'Artist Profiles'.
Over twee weken komt Çağla terug van een korte vakantie en dan moet ik de voorbereidingen afgerond hebben.
Ik hoop hier in İstanbul een hoop voorbereidingen te kunnen treffen zodat wanneer ik terugkom genoeg basis en tijd heb om het in de juiste vorm te gieten. Nu rest mij nog de vraag:
Wat doe ik
met mijn
scriptie?!
Graag wil ik dat mijn scriptie nauw aansluit bij mijn eindexamen. Ik zit te denken aan profilering in de (toegepaste) kunstwereld. Of misschien iets abstracters zoals ritme in motion graphics. Wellicht kan televisie-ontwerp anno 2007/2008 een leerzame verdieping zijn (Jaap Drupsteen: Atatürk van de Nederlandse televisie).
Mocht iemand (wie dan ook) zich geroepen voelen zich uit te laten over dit bericht schroom dan niet. Alle hulp is meer dan welkom.

foto's

Out of Shawshank

Tijdens mijn tweede week in İstanbul ben ik de controle over mijn internetbankieren verloren alsmede mijn telefoon. Ik teer op mijn laatste centen en kan nauwelijks communiceren met het thuisfront aangezien het internetcafé in het studenten hostel op miraculeuze wijze is opgedoekt.

Maar ik zit

wel mooi

in İstanbul!

De laatste avond hebben wij (de Erasmus-studenten) het einde van de Turkse taalcursus nog even gevierd in Taksim. Opmerkelijk aan het uitgaansleven hier is dat bijna alles op de dakterrassen wordt gehouden. Zo hadden we een mooi uitzicht over İstanbul.

Het deed mij een enorme deugd te weten dat ik mijn laatste nacht in Shawshank Dormitory (lees: het studentenhostel) heb doorgebracht.

Gisteren (15 september) heb ik de bus gepakt naar mijn nieuwe onderkomen. Vanaf het busstation in Kadiköy met een taxi naar Acıbadem. Acıbadem is een rustige en goed onderhouden wijk in het Aziatische gedeelte van İstanbul. Hier vind je niet zoveel toeristen en meer jonge mensen dan in het Europese gedeelte vanwege de vele universiteiten.
Ferit (1 van mijn flatgenoten) heette me welkom, liet het appartement zien en ik kon direct gebruik maken van zijn computer om een e-mail te versturen. Vandaag (16 september) heb ik mijn andere flatgenoot ontmoet. Özgür Aktas (http://designerfree.deviantart.com/) studeert ook grafisch ontwerpen en werkt momenteel aan een affiche voor een tentoonstelling. We hebben even gepraat over de turkse cultuur. İstanbul is erg duur om in te leven. En de verschillen tussen arm en rijk zijn enorm.

''You can see a streetkid
selling paper towels to a
man in a Ferrari''

Kınalı

Zondagochtend vroeg op. Een Duitser, een Zweed en twee Nederlanders nemen de boot. Klinkt als een mop en is het ook bijna. We vertrekken samen met vier Duitse meisjes naar Kınalı, één van de prinseneilanden ten zuiden van İstanbul. Ons doel: bakken aan het strand. We kwamen aan. Een dik wolkendek zorgt ervoor dat de zon ons niet bereikt. Desalniettemin hebben we lekker kunnen uitwaaien aan het strand. Het was nog ruim 25 graden celcius. Aan het eind van de middag gingen we terug. Niels de Hollander wist nog een leuk dakterras waar het bier niet te duur was. Uitzicht over de Bosphorus (de foto´s moet ik jullie nog even onthouden aangezien ik mijn camera niet kan aansluiten op deze computer maar ze komen zeker).
Maandag hadden we geen les maar gingen we met alle studenten naar Topkapı Palace. Had voor mij niet gehoeven. Wel mooi hoor en al maar ik heb gewoon geen zin om twee uur naar een stel schalen te staan kijken. Ik was dus ook snel uitgekeken.

Hoop Fest II

Opnieuw een wedstrijd. Ik tref Ersın in het hostel. We nemen de bus naar Kadiköy. Ersın kan Alex niet bereiken en vreest dat we met drie personen moeten spelen. Dat betekend geen wissel. We lopen het veld op, weer in het oranje, zonder Alex. Onze tegenstanders zijn ook met drie man. Vergeleken met de vorige tegenstanders denk ik dat we een goede kans maken. Het gaat niet zo goed. Al na acht minuten krijg ik mijn vierde fout. Ik moet het veld af. Ersın en Alper spelen met z´n 2en verder. Ze blijven scoren maar na twintig minuten staat het 17 tegen 10. Voor ons is het toernooi voorbij. We halen onze gratis ijsthee op en nemen de taxi naar de Universiteit van Marmara. Daar spelen we nog een partijtje basketbal.
Ik kwam laat aan bij het hostel. Bijna alle Erasmus-studenten waren al vertrokken naar het housewarming-feestje van onze medestudente Juliet. Samen met de studenten die in het hostel bleven ben ik wat gaan eten. Als ik iemand had kunnen bereiken die op het feestje was had ik waarschijnlijk de bus gepakt. Nu lag ik om twaalf uur in m´n nest. Op een zaterdag.

Hoop Fest

zoals ik al had verteld was ik uitgenodigd door Ersın (Aşkir kwam niet eens in de buurt) voor een basketbal-toernooi. Ik dacht dat het gewoon een klein toernooitje was. En dat ik waarschijnlijk de langste was. Het toernooi werd gesponsord door Burger King en was behoorlijk officieel. Ik was niet de langste. Ersın en ik namen de pond over de Bosphorus waar we Alex ontmoetten. Alex is Russisch en niet minder belangrijk, hij was twee meter zes. Gelukkig zat hij bij mij in het team.
Bij het toernooi ontmoetten we onze vierde speler Alper, ook een Turk. We speelden in het oranje. :)
Onze tegenstanders waren sterk. Ik begon op de bank. Na twee minuten kon ik spelen want Alex raakte geblesseerd. De man die ik moest verdedigen was zwaar. Geen beweging in te krijgen. Ik had daarom ook al snel mijn derde fout. Bij de vierde moest ik eruit. Alper adviseerde mij om geen fouten meer te maken. Na twintig minuten te hebben gespeeld stonde we voor met vijftien tegen tien. We hadden gewonnen. We waren blij.
Vandaag spelen we twee wedstrijden. Waarschijnlijk zonder Alex. Als we winnen moeten we morgen (zondag) de finale spelen. En als we de finale winnen gaan we naar New York. Dat zou wat zijn.
Na de wedstrijd van gisteren ben ik wat andere Erasmus-studenten op gaan zoeken bij de Galatabrug (Erasmus is de organisatie die studeren in het buitenland grotendeels mogelijk maakt). Ik trof daar de Fransozen
"Zey say we aarg
werry chauvinistique
because we only
speak French"
Ik had zin in bier en het alfamannetje voelde zich misschien wat bedreigd. Hij begon ook bier te drinken. Onder de tafel. We hebben het erg naar ons zin gehad.
Vier uur erin, half negen eruit. Ersın en ik gaan zo weer naar het toernooi om te ballen. Ik laat jullie weten hoe het af is gelopen.