Zo zijn die mensen hier

Gisteren Çağla ontmoet. Leuke griet. Ze heeft me ontzettend geholpen met het kopen van een SIM-kaart zodat ik lokaal kan bellen voor weinig. Even daarvoor nam ze me mee naar Ruth. Zij komt uit Duitsland. Ruth bleek me nodig te hebben voor haar artikel over Erasmus-studenten, dat wist ze zelf ook nog niet. We kwamen onaangekondigd.
İstanbul beviel haar zo goed dat ze maar is gebleven. Samen met een vriend van haar heeft ze een huis gekocht in Beyoğlu (een wijk in İstanbul) waar ze een soort underground café/theater houden. Ik heb haar nummer gekregen voor het geval ik nog ergens een keer wilde crashen. Zo zijn die mensen hier.

Çağla vertelde me over het leven in İstanbul. Het valt haar niet mee om Turkse te zijn. Men moet vrijwel alles van connecties hebben. Zelfs hoogopgeleiden vinden bijna geen werk. En dan zijn er van dişe Europeanen die hier leven in weelde.
"There are a lot
of Turkish girls
who will fuck you,
just because you're European."
Europeanen schijnen hier makkelijker aan een goedbetaalde baan te komen dan Turken. Misschien komt daar verandering in met de nieuwe president. Çağla voorspelt rellen.
Çağla heeft zorgen, met name geldzorgen. Ze probeert een reputatie op te bouwen als schrijver. Ze heeft verschillende romans geschreven maar niemand wil ze uitgeven. Wel schrijft ze artikelen voor underground-free-magazines maar waar ze geen geld voor krijgt.
Na een paar biertjes in een café en een lekker diner hebben Çağla en ik afscheid genomen.
Ik stapte in de metro die me in de tegenovergestelde richting bracht van waar ik moest zijn. Ik vragen aan een Turk. Hij met mij uitstappen, 2 kilometer met me meegelopen (of liever gezegd ik met hem) om mij vervolgens op de juiste bus te zetten. Zo zijn die mensen hier.