Zo zijn die mensen hier

Gisteren Çağla ontmoet. Leuke griet. Ze heeft me ontzettend geholpen met het kopen van een SIM-kaart zodat ik lokaal kan bellen voor weinig. Even daarvoor nam ze me mee naar Ruth. Zij komt uit Duitsland. Ruth bleek me nodig te hebben voor haar artikel over Erasmus-studenten, dat wist ze zelf ook nog niet. We kwamen onaangekondigd.
İstanbul beviel haar zo goed dat ze maar is gebleven. Samen met een vriend van haar heeft ze een huis gekocht in Beyoğlu (een wijk in İstanbul) waar ze een soort underground café/theater houden. Ik heb haar nummer gekregen voor het geval ik nog ergens een keer wilde crashen. Zo zijn die mensen hier.

Çağla vertelde me over het leven in İstanbul. Het valt haar niet mee om Turkse te zijn. Men moet vrijwel alles van connecties hebben. Zelfs hoogopgeleiden vinden bijna geen werk. En dan zijn er van dişe Europeanen die hier leven in weelde.
"There are a lot
of Turkish girls
who will fuck you,
just because you're European."
Europeanen schijnen hier makkelijker aan een goedbetaalde baan te komen dan Turken. Misschien komt daar verandering in met de nieuwe president. Çağla voorspelt rellen.
Çağla heeft zorgen, met name geldzorgen. Ze probeert een reputatie op te bouwen als schrijver. Ze heeft verschillende romans geschreven maar niemand wil ze uitgeven. Wel schrijft ze artikelen voor underground-free-magazines maar waar ze geen geld voor krijgt.
Na een paar biertjes in een café en een lekker diner hebben Çağla en ik afscheid genomen.
Ik stapte in de metro die me in de tegenovergestelde richting bracht van waar ik moest zijn. Ik vragen aan een Turk. Hij met mij uitstappen, 2 kilometer met me meegelopen (of liever gezegd ik met hem) om mij vervolgens op de juiste bus te zetten. Zo zijn die mensen hier.

Merhaba

en op het moment dat ik door de douane loop gonst Truth Enola door mıjn harses. All Alone. 'Niet bang zıjn, je bent heel stoer' zeg ik maar tegen mezelf om dıe sneue frons van mn bakkes af te halen. Eenmaal ın het vlıegtuıg wordt ık een stuk rustıger. Boekje lezen, vlıegtuıg-kıp ın de kop en dıe drıe uur zıjn zo voorbıj.Echt nıemand spreekt engels hıer. Daarom was ık ook erg blıj dat Askır (als ık het goed onthouden heb) bıj de ıngang van de campushostel stond om mıj naar mıjn kamer te loodsen. Ik hou het lekker kort de komende twee weken want het kost mıj letterlıjk een kwartıer om de puntjes op de ı te zetten. Weet je wat, ık begın er nıet eens aan. Tot de volgende keer.

laatste weekend enschede

zo,

laatste weekend in Enschede voor ik vertrek naar Istanbul. Deze week zo'n 3 afscheidfeestjes gehad (mensen willen zeker weten dat ik oprot). Zaterdag nog een potje B-Ballen met de katten van de campus. Met een geheel verzorgde BBQ door Triplewize en muziek van Fragma. Dat belooft weer veel goeds.
Zondag ga ik vliegen, helemaal alleen. Gelukkig brengt m'n Pa me naar Düsseldorf. Maandag heb ik afgesproken met Çagla. Zij woont in Istanbul en gaat mij de stad laten zien. Ik ben benieuwd.
Dinsdag begint de 'intensieve taalcursus Turks'. Deze duurt twee weken. Tijdens de cursus verblijf ik in een hostel op de campus, zo'n vijf kilometer van de Universiteit van Istanbul. Als de cursus erop zit verkas ik naar het Aziatische deel. Daar, vlakbij de faculteit van Graphic Design woont Özgur. Hij huurt daar een huis samen met een vriend. Ze hebben een kamer over, voor mij.
Af en toe komt er een jeukend besef in me naar boven. Ik zit straks vier maanden in Istanbul.